Tetebatu

Pffff waar moet ik beginnen tetebatu is super cultureel en we hebben een hoop gezien en beleeft.

De rit van seranu tot tetebatu duurde bijna 3 uur in een taxi zonder airco maar met Arko (alle ramen kunnen open) naja eigenlijk betekende het geen ene raam kan dicht maar gerkd klinkt niet. Aan gekomen in tetebatu dachten we eigenlijk een beetje dat het een bouwval was en dat er niet zo veel in de omgeving te doen was (verkeerd gedacht gelukkig maar daar kom ik zo op terug.) Bij de homestay ontmoete we Albu. Albu is de eigenaar van de homestay. Maar hij was veel meer dan dat. Hij zet thee, gaat spekkoek halen als je vraagt waar je dat kan kopen, hij is een soort gids want hij wilde alles laten zien van de omgeving en de cultuur hij regelde eten hij huurde de scooters hij deed alles voor je maar wel zo dat hij nog zijn eigenwaarde hield. Hij kon dit voor ons doen want door de aardbeving van vorrig jaar had hij nog maar bungalow over zijn restaurant/bar is gesloten omdat hij het eerst moest opknappen en daarvoor is geld nodig dus gelukkig heeft hij nog 1 van de 2 bungelow over. De homestay heet trouwens mas mas bungelows.

Albu is trouwens niet zielig hoor het klinkt een beetje als of hij alles kwijt is geraakt na de beving maar het is een levendige man van 36 die opnieuw vader word. Ook is het een hele grappig man

Na het eten en het relexen ging Lindsay even verder rusten. Ik was wel benieuwd naar wat tetebatu te bieden had dus ik liep het dorpje in. Na een paar honderd meter werd ik aangesproken door een Indonesië vrouwtje dat vertelde dat er een soort ceremonie ging plaats vinden een soort spel voor kinderen. Ik was natuurlijk super benieuwd. Een andere vrouw was bezig met muntjes in een sinasappel te steken daar ging vervolgens een witte drapje over heen en vervolgens een lekkere schep cement. Oke, wat gaan ze doen vroeg ik maar de vrouw.  You will see gaf ze als antwoord. Vervolgens werd de sinasappels op gehangen en teams van 3 en 4 gemaakt op lengte, leeftijd en geslacht. Deze teams gingen om de sinasappel heen staan ieder met zijn handen op zijn rug en na dat er afgeteld was gingen de kinderen in de sinasappel happen om een muntje te pakken. Ik wist in eens waar ons koekhap spel vandaan kwam wat iedereen vroeger wel eens gespeeld had tijdens zijn kinderfeestje. Echter waren de kinderen echt smerig na dit spel. Ik dacht dat kinderen hier iets minder bang zijn voor viezig smaak in hun mond dan de kinderen bij ons thuis. Dit was echt een feest kinderen waren aan het zingen, springen en dansen. Na dit spel ging ik terug naar lindsay. Die avond hebben we weer gegeten bij de buren van het hotel. Hier kwamen we de 1ste andere nederlanders tegen sinds long beach op de perhentians. Zei waren ook een maand weg maar dan alleen Indonesië. Na het eten gingen we terug naar de homestay. Albu had een vuurtje langs de weg gemaakt om op te warmen (tetebatu ligt hoger boven de zee spiegel en is dus duidelijk kouder. Hij zat hier met wat andere locals te jammen (muziek maken) hij speelde gitaar en zong. Het was echt heel mooi en een aantal uurtjes heel gezellig. In het vuur hadden ze zoete aardappels gepoft. 

De dag er na was vroeg op staan want we wilde tetebatu verkennen. Albu begon bij de rijstvelden hij vertelde alles dat rijst een aantal keer uit de grond gehaald en op nieuw in de grond gestopt op een betere plek. Dat er verschil was tussen normale rijst en kleef rijst. Hoe het precies werkt met het onderwater zetten van de velden, dat het 4 maanden duurde voor dat de normale rijst goed is en 6 maanden voordat de kleefrijst goed is. Je kan het zien als de plantjes een beetje geel kleuren en dan word bij kleefrijst alleen de zaadlijsten afgesneden en bij normale rijst de hele plant. Daarna wordt de afgesneden bos op een plank geklopt de rijst laat los en komt op een zeil te liggen het gras geven ze aan de koeien. De rijst wordt voor 1.500 of 15.000 rupia per kilo verkocht dat heb ik niet goed verstaan. Dat is omgerekend of 9 euro cent of 95 cent per kilo. Beide geen bedrag voor 4 tot 6 maanden werk. De rijst wordt dan door verkocht aan een man met een machine die de velletjes van rijst af pelt. Dit zag er uit als gevaarlijk werk want het was een soort diesel motor met veel draaiende delen waar hij opklom en vervolgens de zakken rijst in leeg storten. Deze mensen moeten gehoor problemen gaan krijgen wat het stond in een schuurtje wat donker was en waar een gigantische echo te horen was. Na dit verhaal gingen we naar een gebouw uit de Nederlandse tijd. Het was een bouwval door de aardbeving maar ze zijn het aan het opknappen. We zagen duidelijk dat het een nederlandse bouwstijl had. Bakstenen. Raam verduisteren door middel van die houte klap deurtjes die je ool bij onde nederlandse huizen in drente ziet. En het dak was er af. Mischien was dit een ode aan de Nederlandse dj's en een veel gebruikt nederlands spreek woord mischien was het de aardbeving maar ik vondt het wel toepasselijk.

Na dit gebouw bezocht te hebben gingen we richten een waterval we moesten nog door verschillende rijstvelden lopen om daar te komen. Wat ik trouwens vergeten te zeggen ben is dat je best wel een aardig evenwicht nodig heb om over die smalle paadjes te lopen en somst over te springen en we weten dat door Lindsay haar oor haar evenwicht niet zo goed is. Dus dit was voor haar soms een soort rare looptraining. Onder weg naar de waterval zag ik soort vogelverschrikker staan in het veld en ik dacht het is ook wel eens tijd om albu iets nederlands te leren. Het woord vogelverschrikker. Alle mensen die de nederlands proberen te spreken hebben natuurlijk problemen met de G of de sch. Dit maakte het wel erg komische na het op 1001 manieren om de beurt het woord vogelverschrikker uitgesproken te hebben kwam hij in de buurt. En toen zagen we een vogelverschrikker met een bob marly t-shirt. Toen maakte ik de opmerking No vogel no cry. Hij had het niet meer. En ik dacht nou zo grappig was het nou weer niet. Bij de ingang van de waterval moestencwe even betalen natuurlijk en toen moesten we door een soort halve grot was erg mooi maar onmogelijk te fotograferen door de licht inval. Bij de water val hadden ze een soort douche gordijn op gehangen. Wel op Aziatische maat want toen Lindsay zich daar wilde omkleden was ze maar tot net onder haar HB bedekt. Ik ging er dus maar met een handoek voor staan. De eerste stappen in het water deden we samen. En na mijn tenen te laten invriezen besloot ik er dan ook wel helemaal voor te gaan. Stap stap en kopje onder. Brrrrrrr, Lindsay twijfelde om verder te gaan. Die twijfel heb ik even weg genomen door heel veel te gaan spetteren. En toen we eenmaal door waren ...... besloten dat het water nog steeds te koud was om door te gaan dus gingen we er maar na de foto's uit. Het deed me een beetje denken aan onze trouwphotoshoot man dat was ook zo koud. De glimlach die ik voor de foto maakte was vast gevroren. En ik had geen droge kleding bij me dus ik liep in mijn zwemkleding en een handoek terug. Het was 30 minuten lopen. Ik voelde me toch wel een beetje ongemakkelijk want ik liep dus half naakt (voor islamitische begrippen) door de dorpjes heen. Toen we langs de bob marly vogelverschrikker liepen ging albu nog een keer stuk van het lachen en eenmaal aangekomen bij onze bungalow kon ik me eindelijk omkleden. 

Die middag na het eten zijn we op een scooter naar het apen bos geweest. We moesten goed zoeken maar ze waren er. Zwarte apen met een lange staart sommige zo groot als een hond beweerde Albu dan ook. Dat klopte ook wel sommige waren zo groot als een puppie. Toch was het leuk om naar te kijken. Ook deelde hij wat lokale nootjes uit ze hadden wat weg van een pinda met een hout structuur ontzettend hard dus maar wel lekker. Toen we de apen zagen slingerde ze door de bomen. Een beetje blijdorp stijl leuk om te zien dus.

We waren trouwens op 2 motortjes richting de jungel gereden en er ook door heen. Een soort off-road  avontuurtje. Lindsay vondt dat best spannend ik vondt het best een beetje kicken waar door lindsay het nog spannender vondt. Op de weg weer aangekomen moesten we op een gegevenmoment stil staan. Er kwam een trouwerij ceremonie langs dat wordt hier gevierd met een soort optocht door het dorp. Ontzettend leuk om te zien met trommels kleder drachten dansen er kwam een gong langs en als laatste een lopende band achter een soort kar van 2 meter hoog en 2.5 meter breed volledig gebouwd met verstrekkers en speakers de band bestond uit een 2 electrische gitaren, electrische bas gitaar. Electrische drumstel. Ik maakte natuurlijk foto's en sominge locals wilde met mij op de foto (er komen hier niet zo veel blanken) en achter deze stoet stond natuurlijk een kilometer file.

Toen we weer terug waren had albu voor ons spekkoek gezocht want ik vroeg hier naar. En daarnaast had hij ook ander localfood gekocht. Een gerecht wat bestond uit ei maar een soort loempia was (erg lekker) zure komkommer zo als je die thuis ook wel eens eet (waar zou het gerecht van daan komen?) En als laatse een rijst gerecht. Deze had hij zo min mogelijk pittig gekocht. Ik ken dat fenomeen in Azië maar ik kan er tegenwoordig aardig tegen. Zo als ik al eerder beschreef heb je hier 2 soorten vormen van pittig eten: dat is niet pittig en fuck alle blanken. Lindsay had hier dus wel last van. En lag dus als een soort piepende ballon in de oorlog te zoeken naar een glas water. Daarna at ze om de rode gebieden in het gerecht heen en ik at het rode gebied op. Gelukkig kregen we zoete vruchten van ze ik kreeg jackfruit en lindsay een andere vrucht. 

Na het eten gingen weer jammen dit keer binnen want het regende.

De dag erna gingen we iet later op pad. We gingen naar een weverij een bamboe winkel en een potte bakkerij.

Dij de weverij vertelde de man dat ze gemiddeld zo'n 1.5 maanden bezig zijn met 1 doek toen ik zag wat een werk het was begreep ik dat. Een vrouw werd in een soort apparaat gevouwen en met haar handen en voeten hield ze dit strak ging ze weven. Dit proces is even te moeilijk om uit te leggen.

Daar na gingen we naar bamboe bewerkerij hier werden tassen en mandjes gemaakt van bamboe. Dit mocht lindsay ook proberen en dit heeft ze gedaan. Dit was minder arbeidsintensief  maar een tas duurde nog steeds 5 dagen voor een tas af was.

Toen we naar het potte bakken reden was dit wel spannend dit lag namelijk in een drukker dorpje en dat betekend heel veel verkeer echt heel veel. De motortjes en auto's zoeven links en rechts om je heen zowel de goede kant als spookrijdend. Hier zagen we wel dat ik wat meer ervaring had op dit gebied. Ik vietnam is het namelijk erger zolang ik goed oplet kan ik dit wel. Lindsay vondt dit uiteraard spannend en dat begrijp ik volkomen. 1 ze kan niks doen want ze zit achter op. 2 ze had dit nog niet mee gemaakt 3. Als we gaan dan gaan we samen. 

Bij de pottenbakkerij zagen we hoe ze dit deden vrouwen doen dit werk vooral en wie ben ik om tradities te breken. Lindsay kwam hier niet onderuit. In nederland draaien die tafels van zelf door met een pendaaltje de draaischijf te bedienen. En vroeger de echt oude methode hadden we een soort voet pendaaltje dat je in moest trappen en hoe sneller je dat deed hoe sneller het plateautje ging draaien in beide gevallen heb je 2 handen vrij. Hier draaien ze met 1 hand en met de andere hand moest je de pot doen. Lindsay is natuurlijk links handig en dat fenomeen kennen ze hier niet dus als Lindsay haar handen neer zette op de klei verplaatste de vrouw haar handen weer in de voor haar goede positie. In de eindstand had lindsay ongelofelijk gore handen, de asbak die ze had gemaakt was best oke en tante Tony heeft weer werk te doen als we terug zijn in Nederland. 

Toen we die middag terug waren namen we een taxi of zo als ze dat hier schrijven taksi (bekend woord of niet) en we zijn weer richting kuta gereden. De chauffeur was een ontzettend grappige vent en ik mocht mijn telefoon koppelen aan zijn carkit. aya eigenaresse van homestay triputry zag dat we er aan kwamen aan de reservering en we werden dus hartelijk verwelkomt.

Verder verhaal volgt.

Groetjes Arjan en Lindsay