Leven met locals

Mijn avontuur begint aan zijn einde te komen. En ik was het de afgelopen weken een beetje zat om 12 uur in een bus, trein, tuktuk, achter in een pick-up op het dak of de trekhaak van een taxi te zitten. Ik heb iets gelezen op een blog van iemand anders die ik eerder ontmoet heb deze reis. Hij beschreef dat hij een beetje last had van reizigers vermoeidheid. Dit komt neer op dat hij de mooste stukken van zijn reis al gezien had en dus niet weet wat hij nog moest gaan doen omdat alles normaal is geworden. Ik moet zeggen toen ik naar koh phanang ging had ik hier ook een beetje last van. Een normale kleine waterval omringd door toeristen die voor het eerst in hun leven een waterval zien is niet zo bijzonder meer als je gezwommen hebt bij de kuang Si waterfall in luang prabang (laos) of de elephant waterfall in de omgeving van Dallat (vietnam) iets wat ik bijvoorbeeld 3 maanden geleden niet had kunnen voor stellen. Iets waar ik hier geen genoeg van kan krijgen zijn de zonsondergangen hier in de golf van thailand, het eten gemaakt door de locals. De glimlach op het gezicht van 99,9% van de thaise mensen die ook 99,9% van de tijd oprecht is. Iedereen helpt elkaar en maakt zich alleen druk om de belangrijke dingen in het leven. Waarom een iphone 7 als je het met de 4 of 5 kan doen. (Omdat je er hellemaal bij hoort met een iphone 7) dat is hier niet echt aan de orde (in de grote en zuidelijke steddn van vietnam wel trouwens). Wij kunnen onze douche af stellen op precies de juiste tempratuur soms zelfs op de halve grade. Dit doe je door gewoon aan de knoppen te draaien. Hier heb ik maar 1 knop die draai ik naar links en ik heb koud water. Het doet zijn werk en je verspild minder water.

Met dit soort voorbeelden probeer ik jullie duidelijk te maken hoe ik de afgelopen week aan het leven ben. Ik train nog steeds in de muay thai school. Ik slaap met anderen studenten in 1 dorn maar ik leef met de locals. We gaan soms naar de kroeg met de trainers, we eten samen we trainen samen ik kan (voor een kleine vergoeding) hun voertuigen gebruiken. Ze leren mij koken, wat best pittig is en dan praat ik niet over hoe scherp het eten is maar alles moet in balans zijn in de gerechten en hoeveelheden wordt ingeschat door het oog van de kok. We doen gezamelijk onze eigen was (zelfs de kinderen doen hun eigen was van af 8 jaar ongeveer) met de hand. Tussen de trainingen door gaan we met zijn alle naar het strand of chille we in een hangmat spelen een potje poker met zijn alle wat technische gezien illegaal is in thailand en natuurlijk spelen en stoeien we met de kinderen. Ik weet dat het tijdelijk is maar het voelt bijna als familie. Vanavond is er weer een wedstrijd en 3 mensen van deze school doen mee 1 reiziger en 2 familie leden. Ze doen hun rituelen ze bidden hun trainings programma is lichter om blessures te voorkomen en hoewel het tonen van angst voor de wedstrijd een teken zwakte is binnen deze cultuur zie je toch wel dat de vechters moet in gesproken wordt door trainers en familie. Hoewel wij het thaiboksen noemen kan je het beter vergelijken met MMA zonder het echte stoeien. Sport kenners zullen dan vragen wat is het verschil met kickboksen. Nou het verschil is dat je ellenbogen in oogkassen knieholtes en ruggenwervels mag rammen en iemand letterlijk iemands hoofd beet mag pakken en knietjes mag geven tot de scheidsrechter in grijpt en dit gebeurd met een knok out of als de bel gaat of als hij denkt dat het echt gevaarlijk wordt (dat gebeurd bijna niet hier) ik ga hier voor geen goud de ring in. Maar het trainen met deze mensen is leuk. Vandaag mijn laatste training hoewel dit niet meer zo ging als voor mijn ongelukje met de zee egel (wat nu overigens een stuk beter gaat de wonden genezen aardig en ibrobufen doet wonderen tegen de pijn zodat ik gewoon kan trainen met wat sporttape en pleisters.
Maar er 100% ingaan lukt nu niet. Maar ik doe het voornamelijk voor de gezelligheid en het gevoel voor broederschap. Tijdens mijn hele reis heb ik nooit zo veel van de cultuur geleerd als nu. 26 februarie reis ik terug naar bangkok en de nacht van 28 februarie op 1 maart vlieg ik rond 2 uur terug naar dusseldorf waar ik eindelijk mijn familie weer terug zie.

Groetjes uit koh phanang